با این حال، مدل‌های بسیار موفق دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی همراه با زنجیره‌ای از مدل‌های ناامید کننده برای ایمپالا باعث شد تا این خودرو به یکی از شاخص‌های «خودروهای کرایه‌ای» تبدیل گردد. امّا مدل اخیر ایمپالا برای ۲۰۱۴ با یک طراحی جدید و برجسته، تکنولوژی‌های مدرن و پیشرانه‌ها با انژکتور مستقیم که شامل یک موتور چهار سیلندر هیبریدی‌شده نیز می‌شوند، باعث شده تا این تصویر از ایمپالا تغییر کند. ایمپالا تا رسیدن به این نقطه مسیر زیادی را پیموده است؛ موضوعی که در ادامه آن را نسل به نسل بررسی خواهیم کرد.

شورولت ایمپالا ۱۹۵۶ در نمایشگاه موتوراما
نمایشگاه خودروی جی‌ام‌ موتوراما شروع دوران ایمپالا محسوب می‌شود.
نسل اول: شورولت ایمپالا اسپورت کوپه مدل ۱۹۵۸
ایمپالا مدل ۱۹۵۸ که بر پایه خودروی نمایش داده شده در جی‌ام‌ موتورما ۱۹۵۶ ساخته شده بود، از یک طراحی منحصر به فرد کلاسیک دوران «هارلی ارل» با المان‌های کرومی بزرگ که بر روی گل‌گیرها کشیده شده بودند، بهره می‌برد. در این مدل، شورولت اولین بار از چراغ‌های جلوی دوتایی و چراغ‌های عقب سه‌تایی استفاده می‌کرد.
نسل اول: شورولت بل ایر ایمپالا کانورتیبل مدل ۱۹۵۸
یکی از پیشرفت‌های مهم در شاسی این مدل، حرکت از فنرهای صفحه نیمه‌بیضی به کویل‌‌ها در عقب بود.
نسل دوم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۵۹
وقتی بیل میشل (Bill Mitchell) جایگزین «ارل» در ریاست بخش طراحی جنرال‌موتورز شد، مدل ایمپالا صاحب یک طراحی خمیده‌تر، با ارتفاع کمتر و عریض‌تر همراه با یک بال عقب غیر عادی شد.
نسل دوم: شورولت ایمپالا اسپورت سدان مدل ۱۹۵۹
مدل‌های چهار در هاردتاپ و سدان‌ها به فرم‌های بدنه کوپه و کانورتیبل در نسل اول اضافه شدند.
نسل سوم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۶۳
ایمپالاهای مدل ۱۹۶۱ که در طراحی آنها تجدید نظر صورت گرفته بود، با یک طراحی جعبه‌ای و ابعادی منظم، رویکردی محافظه‌کارانه را به نمایش گذاشت. در این نسل، ایمپالا یک فرم بدنه واگن نیز اضافه کرد.
نسل سوم: شورولت ایمپالا کانورتیبل مدل ۱۹۶۴
پس از سپری شدن دوران اولیه خودروهای عضلانی، اولین نشان SS بر روی یک مدل تولید و همین‌طور موتور بزرگ نمادین ۶/۷ لیتری بر روی این نسل از ایمپالا ارائه شد.
نسل چهارم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۶۵
طراحی جمع‌و‌جور و با ویژگی‌های کلاسیک بیشتر که در مدل ۱۹۶۵ از ایمپالا وجود داشت، باعث تا تولید این خودرو از مرز یک میلیون دستگاه در سال عبور کند که رکوردی برای یک مدل در خط تولید محسوب می‌شد. همچنین در این نسل، ایمپالا کاپریس به عوان نماد خودروهای چهار در هاردتاپ شورولت از راه رسید.
نسل چهارم: شورولت ایمپالا SS کانورتیبل مدل ۱۹۶۶
چهار نوع موتور V-8 که حجم آنها از ۴/۶ تا ۷/۴ لیتر متفاوت بود، در این نسل از ایمپالا ارائه می‌شد. موتور پایه در این مدل، یک ۴/۱ لیتری شش سیلندر بود.
نسل پنجم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۷۱
آخرین موتور بزرگی که برای مدل ۱۹۷۱ از ایمپالا اضافه گردید، بزرگترین موتوری بوده که تاکنون شورولت تولید کرده است. ظهور بنزین بدون‌سرب در سال ۱۹۷۲ باعث کاهش نسبت فشردگی، کاهش قدرت و افت عملکرد خودرو‌ها شده بود. همچنین، در این سال، برای آخرین بار نشان ایمپالا برای یک «کانورتیبل» استفاده شد.
نسل پنجم: شورولت ایمپالا کانورتیبل کوپه مدل ۱۹۷۲
مدل ۱۹۷۳ نیاز به سپرهای ضربه‌گیر پیدا کرد که یک گام قابل‌توجه به سمت عقب محسوب می‌شد.
نسل ششم: شورولت ایمپالا مدل ۱۹۷۷
در پاسخ به اولین بحران انرژی که در پاییز سال ۱۹۷۳ میلادی رخ داد،‌ ایمپالا در مدل ۱۹۷۷ در یک فرم کوچک‌شده جدید ظاهر شد که با ابعاد کوچکتر، وزن کلی کمتری داشت. با این حال، فضای حمل وسایل بزرگتری برای آن درنظر گرفته شده و تنها اندکی از فضای داخلی کاسته شده بود. همین ویژگی‌‌های کاربردی از مدل شورولت باعث شد که در رده‌ بالای آمار فروش قرار گیرد.
نسل ششم: شورولت ایمپالا سدان مدل ۱۹۸۰
در این نسل، تقاضا برای ایمپالا رفته‌رفته کم شد که بخشی از آن به غافل‌ماندن شورولت از مهندسی این مدل بود. در نتیجه، ایمپالا پس از مدل ۱۹۸۵ به بازنشستگی رفت. با این حال، خودروی اصلی با فرم سدان و واگن با عنوان «کاپریس» ادامه یافت.
نسل هفتم: شورولت ایمپالا SS مدل ۱۹۹۴
پلتفرم نسل ششم پا به سن گذاشته ایمپالا در سال ۱۹۹۱ بازنگری شد و ایمپالا برای مدل سال ۱۹۹۴ تولدی دوباره یافت. این مدل که منحصراً به صورت چهار در بود، از طراحی گرد‌گوشه بیرونی و نشان SS استفاده می‌کرد.
نسل هفتم: شورولت ایمپالا SS مدل ۱۹۹۶
تولید ایمپالا بار دیگر در سال ۱۹۹۶ متوقف شد تا فضا برای سوار شدن بر موج شاسی‌بلند در صنعت خودرو باز شود.
نسل هشتم: شورولت ایمپالا LS مدل ۲۰۰۰
در سال ۲۰۰۰ نام «ایمپالا» دوباره به عنوان یک مدل چهار با پیشرانه V-6 و پلتفرم بدنه W جنرال‌موتورز احیا شد. ایمپالا ۲۰۰۰ در تریم پایه خود گنجایش ۶ سرنشین را داشت که برای تریم‌های بالاتر این ظرفیت به ۵ سرنشین می‌رسید.
نسل هشتم: شورولت ایمپالا ایندی SS مدل ۲۰۰۴
یک موتور سوپرشارژر ۳/۸ لیتری V-6 که قدرتی برابر ۲۴۰ اسب‌بخار به همراه داشت، انرژی زیادی برای مدل‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ از ایمپالا SS ایجاد کرده بود.
نسل نهم: شورولت ایمپالا SS مدل ۲۰۰۹
این نسلی بود که برای سال ۲۰۰۶ از راه رسید. شورولت در این نسل، در تلاش برای نگه داشتن جایگاه ایمپالا SS، برای اولین بار از یک موتور V-8 با حجم نسبتاً کوچک ۵/۳ لیتری با دیفرانسیل جلو استفاده کرد. ایمپالا در حال حاضر، از نسل سوم پلتفرم W جنرال‌موتورز بهره می‌برد. البته این پکیج تنها سه مدل سال دوام آورد، امّا اضافه‌شدن سطوح ترمی و پکیج‌های پلیس باعث ایجاد حال و هوایی تازه در ایمپالا می‌شد.
نسل نهم: شورولت ایمپالا LTZ مدل ۲۰۱۱
خودروی پلیس کاپریس با دیفرانسیل عقب که در استرالیا ساخته می‌شد، ایمپالا 9C1، در سال ۲۰۱۲ بازنشسته شد؛‌ ولی ایمپالا‌های شهری از این نسل تا سال ۲۰۱۳ ادامه یافتند.
نسل دهم: شورولت ایمپالا مدل ۲۰۱۴
مدل جدید ایمپالا ۲۰۱۴ سر و صدای زیادی در نمایشگاه اتومبیل نیویورک ۲۰۱۲ ایجاد کرد و سپس به خطوط تولید در اوشاوا، اونتاریوی کانادا و هامسترامک میشیگان در امریکا راه یافت. همچنین پلتفرم سالخورده W جای خود را به پلتفرم جدید اپسیلون II داد که با بیوک لاکراس و کادیلاک XTS مشترک بود. طراحی این پلتفرم جدید توسط «اوپل» صورت گرفته بود.
نسل دهم: شورولت ایمپالا LT مدل ۲۰۱۵
در ایمپالای جدید با اینکه تغییرات اندکی در ابعاد داخلی و خارجی صورت گرفته، ولی چیزهای جدید زیادی به عنوان یک سدان خانوادگی دارد. اولین موتورهای چهار سیلندر (با و بدون سیستم هیبریدی‌متوسط eAssist)، طراحی شگفت‌انگیز در داخل کابین، ارتقای سطح طراحی بدنه و مجموعه‌ای از تکنولوژی‌های مدرن ایمنی و ویژگی‌های اطلاعات و سرگرمی در قالب نسل بعدی سیستم «مای‌لینک»، از جمله موارد جدید در ایمپالا ۲۰۱۵ هستند. همچنین این اولین مدل از ایمپالا است که با آن می‌توان در سکوت و آرامش رانندگی کرد.