ایران خودرو با هدف به روزرسانی این محصول و پاسخگویی مناسب تر به نیاز مصرف کنندگان، در سال1392 به ایجاد بهبودهایی در سورن ELX و در نهایت معرفی محصولی با عنوان سورن ELX سال اقدام کرد.

سورن ELX سال توانسته با موفقیت آزمون های مختلف ایمنی را پشت سر بگذارد و گواه آن دریافت تاییدیه ایمنی از موسسه »ای دی ادا« ی اسپانیا (از معتبرترین مراکز آزمون خودرو) است. این خودرو می تواند با تکیه بر سه محور کلیدی مدرن بودن، ایمنی و آسایش و تجهیزات و امکانات پیشرفته، توجه خریداران ایرانی را به خود جلب کرده و انتظار خانواده های ایرانی را برآورده کند.

مدرن گرایی در حد اعلا 

برخورداری از طراحی جذاب و مدرن تزیینات داخل خودرو شامل داشبورد، کنسول، پانل وسط و رودری ها، فضای چشم نواز و خاصی ایجاد کرده است. در طراحی داخل خودرو مقوله های ارگونومی و هماهنگی قطعات و تزیینات خودرو به طور ویژه درنظر گرفته شده تا بتواند ضمن زیبایی، حس شادابی و سرزندگی را در مسافرت های طولانی برای سرنشینان به همراه داشته باشد.

تجهیزات و امکانات پیشرفته

استفاده از تجهیزات و امکانات روز دنیا از قبیل سامانه تهویه اتوماتیک، کلیدهای کنترلی روی فرمان، آیینه های برقی راهنمادار اتوماتیک، سیستم صوتی پیشرفته با پاسخگویی تلفن همراه (هندزفری بلوتوث) ، حسگر کمک پارک عقب و صندلی‌های دوحرکته برقی و... حس داشتن خودرویی پیشرفته و به روز را به سرنشینان خود هدیه میکند.

تعریفی جدید از ایمنی

سورن ELX سال با بهره گیری از امکانات ایمنی مناسب از قبیل، کیسه هوای ایمنی راننده و سرنشین جلو، ترمز ضدقفل (ABS) با سیستم توزیع الکترونیکی نیرو بین چرخ ها (EBD) ، در کنار طراحی ساختار مقاوم شاسی در برابر ضربات وارده ازجمله نیروی وارد شده ازسوی موتور هنگام تصادف از روبه رو، ضربه گیر جانبی درها و فرمان تلسکوپی جمع شونده هنگام تصادف، تامین کننده نهایت ایمنی برای سرنشینان خودرو خواهد بود. این خودرو از نظر تجهیزات ایمنی، هم تراز خودروهای روز، احساس امنیت و اعتماد را برای مشتریان به ارمغان آورده است.

پیشرانه توربو

گروه صنعتی ایرانخودرو در اقدامی دیگر در جهت پاسخگویی به نیاز روز مشتریان، سورن را به موتور توربوشارژ تجهیز کرده و این خودرو با قوای محرکه مدرن آماده ورود به بازارهای داخلی و خارجی است. همزمان با روند افزایش قیمت سوخت و قوانین سخت گیرانه زیست محیطی در جهان، روند طراحی پیشرانه های درون سوز در سال های اخیر مسیر متفاوتی را طی کرده است. با نگاهی گذرا به رویکرد خودروسازان بزرگ در به کارگیری پیشرانه های کم حجم و پرقدرت در خودروهای جدید، درخواهیم یافت که صنعت خودرو به سمت کاهش مصرف سوخت و افزایش بازدهی نسبت به حجم موتور حرکت میکند. از این رو، استفاده از سازوکارهای پرخوران (سوپرشارژر و توربوشارژر) در پیشرانه ها، به امری ناگزیر در طراحی آنها بدل شده است. در این راه، خودروسازان بزرگ همچون مرسدس بنز، ب ام و و فورد پیشگام بوده اند، به طوری که پیشرانه 1.5لیتری توربوشارژ 4 سیلندر ب ام و که در مدل آی8 مورد استفاده قرار میگیرد، در سال2015 توانست به سلطه پیشرانه فورد به عنوان بهترین موتور سال پایان دهد. در میان موتورهای مجهز به سامانه های پرخوران، انواع شارژکننده های توربینی (توربوشارژرها) از محبوبیت بیشتری برخوردارند. ازجمله موضوعاتی که در پیشرانه های اتمسفریک یا تنفس طبیعی وجود دارد، افت قدرت و گشتاور پیشرانه در مکان های مختلف به نسبت ارتفاع از سطح دریاست.

بهطور مثال در شهری مثل تهران که به صورت میانگین ارتفاع 1200متری از سطح دریا وجود دارد، پیشرانه با افت قدرتی حدود 12 تا 15درصد روبه رو می شود. این افت قدرت به دلیل کاهش چگالی هوا اتفاق می افتد. این امر به دلیل ایجاد افت قدرت در پیشرانه باعث می شود تا راننده فشار بیشتری بر پدال گاز اعمال کند و دور موتور را بالا ببرد.

ناگفته پیداست که افزایش دور موتور همراه با افزایش مصرف سوخت، استهلاک و آلایندگی بیشتری خواهد بود. درست همین جاست که توربوشارژها و در کل سیستم های پرخوران، راه حلی مناسب برای این موضوع هستند. این سیستم ها تنها یک هدف را دنبال میکنند و آن، افزایش بازده حجمی پیشرانه است. به بیانی ساده تر، با استفاده از سیستم های پرخوران می توان در حجمی مشخص، چندین برابر هوا را به نسبت پیشرانه های اتمسفریک جای داد. وقتی که اکسیژن بیشتری برای سوختن در سیلندر داشته باشیم، سامانه مدیریت الکترونیکی موتور میزان سوخت موردنیاز را تخمین میزند و نسبت هوا به سوخت را تنظیم میکند تا بیشترین قدرت حاصل شود. در کشوری مثل ایران که خودروها در شهرهای مختلف با ارتفاع و دمای متفاوت تردد می کنند، دمای هوای ورودی به سیلندر میتواند نقش بسیار مهمی در تولید قدرت کافی داشته باشد، زیرا دما نقش مهمی در افزایش یا کاهش بازده حجمی پیشرانه و درنتیجه افزایش یا کاهش قدرت تولید شده دارد.

مثال در شهری مثل اهواز که در روزهای گرم سال دمایش حتی تا بیش از 50درجه هم افزایش می یابد، فاصله مولکول های هوا از یکدیگر بیشتر می شود، اما در شهرهایی که حتی در روزهای گرم سال نیز دمای مناسبی نسبت به اهواز دارند، فاصله مولکول های هوا (اکسیژن) از یکدیگر کمتر است. پس باید توجه داشت که حتی دمای هوای ورودی به سیلندر نیز اهمیت زیادی در تولید قدرت پیشرانه دارد. در دهه های گذشته به منظور جبران این افت قدرت، طراحان اقدام به افزایش ظرفیت پیشرانه ها می کردند، اما همان طور که در بالا نیز اشاره شد، این ترفند باعث افزایش آلایندگی و مصرف سوخت می شود.توربوشارژر بدون افزایش مصرف سوخت، حتی تا 50 درصد (بسته به نحوه طراحی پیشرانه) بازده حجمی پیشرانه را افزایش میدهد و این در شرایطی است که مصرف سوخت ثابت مانده و حتی کاهش می یابد.

کیوان وزیری مدیر طراحی و تولید پلتفرم شرکت ایران خودرو در این خصوص میگوید: »سیستم های توربوشارژ دارای چند قطعه اصلی مختلف هستند که توربویونیت، یکی از آنهاست. درواقع حرکت سیستم توربو توسط این بخش تامین می شود، زیرا پره های یکی از توربین های توربویونیت در مسیر گازهای خروجی از پیشرانه در اگزوز قرار دارد و گازهای خروجی موتور که سرعت و دمای بسیار بالایی دارند، با پره ها برخورد کرده و این توربین را با سرعت حدودا 160 تا 200 هزار دور بر دقیقه به گردش در می آورند.

این گردش از طریق بخشی دیگر در توربویونیت به توربین دمندهای در ورودی مسیر هوا انتقال می یابد. به این ترتیب، توربین دوم نقش دمنده هوا را با فشار بالا به پیشرانه بازی میکند.

« وزیری اضافه می کند: »برای کاهش دمای هوای ورودی به موتور هم از قطعه ای استفاده می شود که اینترکولر نام دارد و همانند رادیاتور که کارش کاهش دمای آب است، دمای هوا را با استفاده از عبور دادن آن از شبکه هایش کاهش میدهد؛ به این ترتیب بازده حجمی پیشرانه افزایش خواهد یافت.

« وزیری درمورد قطعات مورد استفاده در سیستم های توربوشارژ میگوید: » فناوری ساخت این قطعات به دلیل دقت بالا و متالوژی مواد خاص به خصوص در بخش توربین ها، دراختیار تولیدکنندگان اندکی در دنیا قرار دارد، از این رو، طراحان پیشرانه معمولا پیشرانه هایشان را با استفاده از قطعات تولید شده توسط سازندگان معتبر به سیستم پرخوران مجهز می کنند. خوشبختانه در ایران خودرو نیز همگام با روند جهانی استفاده از پیشرانه های کم حجم مجهز به توربوشارژ، توانستیم موتور اییافملی با ظرفیت 1.7 لیتر را به توربو مجهز کنیم و قدرت پیشرانه را از 114 اسب بخار در حالت اتمسفریک (تنفس طبیعی) به 150 اسب بخار برسانیم. هر چند نمودار تولید قدرت این پیشرانه میتواند حتی تا 175 اسب بخار نیز بالا برود، اما باتوجه به کیفیت سوخت موجود در کشور و چند عامل دیگر، تصمیم گرفتیم قدرت پیشرانه از مرز 150اسب بخار بالاتر نرود.

« توربوشارژها وقتی وارد مدار هوارسانی می شوند که دور توربین در آنها به حدی خاص (بسته به اندازه و طراحی توربو) برسد. در این حالت، پره های توربین با سرعتی بسیار بالا گردش کرده و توربین دوم را وادار به تزریق هوا با فشار بالا به موتور میکنند. اگر اندازه توربوی مورد استفاده کوچک باشد، توربین زودتر به دور مورد نیاز رسیده و توربین دمنده را وارد مدار میکند. در پیشرانه 1.7لیتری ایی اف، توربوشارژ قبل از رسیدن دور موتور به 2300 دور در دقیقه وارد مدار شده و موجب افزایش بازدهی پیشرانه میشود. عملکرد توربوشارژ در این پیشرانه به گونه یی تنظیم شده که تا قبل از رسیدن دور موتور به عدد 5000، بیشترین بازده را دراختیار راننده قرار بدهد. ازجمله محاسن دیگر این پیشرانه پرخوران میتوان به افزایش گشتاور تا مرز 210 نیوتن متر اشاره کرد؛ این درحالی است که همین پیشرانه بدون استفاده از توربوشارژر نمی تواند بیش از 155 نیوتن متر گشتاور تولید کند.

نکته مثبت و مهم دیگر اینکه حداکثر گشتاور در طیف گسترده ای از دور موتور یعنی 2300 تا بیش از 5000 دور در اختیار راننده قرار دارد و به این ترتیب شتابگیری ثانویه خودرو مجهز به این پیشرانه (مثال هنگام سبقت) در خور توجه است. پیشرانه 1.7لیتری ایی اف7 توربوشارژ در محصولاتی که از پلتفرم سمند استفاده میکنند به کار گرفته میشود و سورن مجهز به این موتور، حدود 200 هزار کیلومتر آزمون دوام و کیفیت را با موفقیت پشت سر گذاشته است. تنظیمات این پیشرانه و سیستم توربوشارژ آن به گونه یی صورت گرفته که با کیفیت سوخت موجود در کشور مطابقت داشته باشد و از این بابت نیز خیال خریداران راحت خواهد بود. به نظر می رسد با ورود سورن توربو به بازار، این خودرو می تواند در رده نیمه لوکس بازار با خودروهای وارداتی رقابت کند.