در سال 1970 هیلمن تصمیم گرفت آرو را فقط تحت نام هانتر و با سطح تجهیزات متفاوت عرضه کند؛ بنابراین تولید مینکس متوقف شد و مدلی ساده از هانتر بانام دولوکس یا DL به‌عنوان مدل ارزان‌قیمت هانتر با موتور 1496 جایگزین مینکس گردید. بدین ترتیب نام مینکس پس از 38 سال کنار گذاشته شد. هانتر دولوکس همانند مینکس بدون تزئینات کرومی و با تجهیزات کمتر عرضه می‌شد.

سپس در این سال مدل‌های هانتر سوپر و هانتر GL با موتور 1725 به‌عنوان جایگزین هانتر معمولی معرفی شدند. این دو مدل که با تجهیزات بیشتری از مدل دولوکس تولید می‌شدند (همانند چراغ دنده‌عقب و تزئینات کرومی) بسیار شبیه به هم بودند و فقط تغییراتی جزئی نسبت به یکدیگر داشتند به‌طوری‌که مدل GL با برخورداری از تجهیزات بیشتری چون گرم‌کن شیشه عقب، جلوپنجره کرومی و قالپاق‌های بزرگ کمی لوکس‌تر از مدل سوپر بود. چراغ دنده‌عقب برای اولین بار در این سال بر روی هانتر نصب شد که در مدل سدان در زیر چراغ‌های عقب و در مدل استیشن در زیر سپر عقب قرارگرفته بودند.

مدلی دیگر نیز بانام هانتر GT در همین سال عرضه شد. این مدل که نمونه اسپرت هانتر محسوب می‌شد با رینگ‌های رواستایل (Ro Style همان رینگ‌هایی است که بر روی مدل‌های جوانان ایران نصب می‌شد)، نوشته GT روی جلوپنجره و گلگیر عقب، جلوپنجره مشکی (بدون خطوط کرومی) و موتور 1725 با 94 اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. در مدل GT زه‌های کرومی جانبی حذف‌شده بودند و بجای آن‌ها دو خط رنگی روی بدنه کشیده شده بود که رنگ این خطوط با توجه رنگ اتومبیل تغییر می‌کرد. بدین ترتیب در سال 1970 هانتر در چهار مدل DL، GL، GT و سوپر به بازار عرضه می‌شد و همه این مدل‌ها به‌جز GT، در نمونه استیشن هم تولید می‌شدند.

در سال 1972 هیلمن فیس‌لیفتی بر روی هانتر انجام داد و هانتر MK3 را عرضه نمود. در این فیس‌لیفت چراغ‌های جلوی هیلمن آونجر که مربع شکل بودند بر روی هانتر نصب شد، جلوپنجره تغییر نمود، داشبورد با نمونه‌ای کاملاً جدید تعویض شد (این داشبورد در ایران بانام داشبورد دوقلو معروف است) و قالپاق‌ها نیز تغییر کردند که البته این قالپاق‌های جدید فقط بر روی مدل GL نصب می‌شدند و سایر مدل‌ها همچنان با همان قالپاق‌های قدیمی عرضه می‌گردیدند.

در همین سال مدلی دیگر از هانتر بانام GLS بتولید رسید. این مدل نمونه‌ای اسپرت‌تر از مدل GT محسوب می‌شد که با چهار چراغ گرد در جلو، رینگ‌های رواستایل و جلوپنجرهٔ متفاوت بتولید می‌رسید؛ اما تغییر عمده در موتور GLS صورت گرفته بود چراکه هرچند GLS هم مجهز به همان موتور 1725 بود اما این موتور توسط شرکت هولبای تقویت و مجهز به دو کاربراتور وِبِر شده بود که با این تغییرات می‌توانست 110 اسب بخار قدرت تولید کند. هانتر GLS که قوی‌ترین مدل هانتر محسوب می‌شد با این موتور به سرعت و شتاب بالایی دست میافت و با چهار چراغ گرد جلو، چهره‌ای کاملاً اسپرت را بنمایش می‌گذاشت. در وسط داشبورد مدل‌های GT و GLS، چهار نشانگر مدور نصب‌شده بود که چهره داشبورد آن‌ها را متفاوت از نمونه‌های معمولی می‌ساخت.

در سال 1974 بازهم فیس‌لیفت بر روی هیلمن اعمال و هانتر MK4 عرضه شد. در هانتر MK4 جلوپنجره تغییر نمود، سپرها تغییر کرده و پهن‌تر شدند، راهنماهای جلو به داخل سپر انتقال یافتند، پنلی فلزی و راه‌راه به قسمت عقب خودرو اضافه شد که چراغ‌های عقب را هم در برمی‌گرفت و چراغ‌های دنده‌عقب نیز به زیر سپر منتقل شدند. البته در مدل استیشن چراغ‌های دنده‌عقب به روی در صندوق بار انتقال یافتند. در مدل GT نیز رینگ‌های رواستایل با رینگ‌های دیگری جایگزین شده و خطوط رنگی جانبی هم حذف گردیدند. همانند سابق مدل DL به‌عنوان مدل پایه و با تجهیزات کمتر و مدل‌های GL و سوپر با تجهیزات بیشتری عرضه می‌شدند. همزمان با این فیس‌لیفت برای اولین بار هانتر مجهز به راهنماهای جانبی روی گلگیر جلو شد که البته فقط در مدل GL نصب می‌شدند.

در سال 1975 هیلمن مدلی تولید محدود از هانتر را بانام هانتر توپاز بتولید رساند. توپاز به‌عنوان مدلی لوکس و سفارشی فقط با رنگ برنزی متالیک و با سقف وینیلی، رادیو، تجهیزات و تزئینات کامل، رینگ‌های رواستایل، اووردرایو و تریم داخلی سفارشی عرضه می‌شد.

سرانجام در سال 1977 کرایسلر اروپا (مالک گروه روتس) به دلیل کاهش فروش محصولات خانواده آرو تصمیم گرفت عرضه آن توسط برندهای روتس را متوقف کرده و آن‌را صرفاً تحت برند کرایسلر و بانام هانتر بتولید برساند. بدین ترتیب در این سال تولید تمامی مدل‌های هیلمن هانتر (شامل DL، GL، GT، GLS و سوپر) و همچنین آروهای تولیدی دیگر برندها متوقف و کرایسلر هانتر جایگزین همه آن‌ها شد.

هامبر

هامبر آرو را فقط بانام سپتر (Sceptre) عرضه می‌کرد. این اتومبیل که به‌عنوان نسل سوم سپتر در سال 1967 به بازار آمد، لوکس‌ترین و گران‌ترین مدل خانواده آرو در انگلستان محسوب می‌شد. (هرچند نمونه‌های تولیدی برند سانبیم هم لوکس‌ترین بشمار می‌رفتند اما آن‌ها فقط برای بازارهای صادراتی تولید می‌شدند و هامبر سپتر لوکس‌ترین مدل آرو در انگلستان محسوب می‌شد) هامبر سپتر با چهار چراغ گرد، جلوپنجره و تزئینات کرومی، پنل طوسی‌رنگ عقب، قالپاق‌های لوکس، داشبورد چوبی و امکاناتی چون سقف وینیلی، چراغ‌های دنده‌عقب، راهنماهای جانبی روی گلگیر جلو، ستون فرمان قابل تنظیم، اووردرایو و گیربکس اتوماتیک 3 سرعته بتولید می‌رسید. سپرها نیز در این مدل طول بیشتری در قسمت‌های جانبی داشته و بیشتر بر روی گلگیرها کشیده شده بودند. قسمت جلوی سپتر مشابه هانتر GLS بود با این تفاوت که جلوپنجره و قاب دور چراغ‌ها کرومی بودند تا با ماهیت لوکس سپتر هماهنگ باشند. این مدل مجهز به نمونه قوی‌تر موتور 1725 بود که با دو کاربراتور 94 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برخورداری از امکانات زیاد، ظاهری زیبا و لوکس، گیربکس اتوماتیک و موتور قدرتمند، هامبر سپتر را تبدیل به برترین عضو خانواده آرو کرده بود.

تنها تغییر ظاهری اعمال‌شده در سپتر در طول زمان تولیدش در سال 1974 و همزمان با عرضه هیلمن هانتر MK4 روی داد که سپرهای پهن هیلمن و پنل عقب بر روی سپتر نیز نصب شدند اما چراغ‌ها و جلوپنجره تغییری نکردند. حتی داشبورد سپتر نیز هیچ‌گاه تغییر نکرد و تا پایان تولید با همان داشبورد چوبی تولید می‌شد. مدل استیشن سپتر نیز در نمایشگاه اتومبیل 1974 لندن رونمایی شده که دارای تجهیزات، مشخصات و ظاهری مشابه مدل سدان بود. سپتر استیشن مجهز به برف‌پاک‌کن عقب نیز بود که در آن زمان در بین اتومبیل‌های استیشن انگلستان یک ویژگی بسیار نادر بشمار می‌رفت. تولید هامبر سپتر تا سال 1976 ادامه داشت تا اینکه در این سال طبق تصمیم کرایسلر مبنی بر توقف تولید آرو در تمامی برندهای روتس، تولید آن خاتمه یافت.

سینگر

سینگر هم مانند هیلمن، آرو را با دو نام ووگ (Vogue) و غزال (Gazelle) بتولید می‌رساند که ووگ نمونه‌ای لوکس و غزال مدلی ارزان‌قیمت محسوب می‌شد. هرچند هردو لوکس‌تر از مدل‌های تولیدی هیلمن بودند. البته همان‌طور که اشاره شد سینگر از این نام‌ها قبلاً استفاده کرده بود و آرو را به‌عنوان نسل پنجم این دو نام عرضه نمود. ووگ در سال 1966 بتولید رسید و غزال یک سال بعد عرضه شد. هردوی این مدل‌ها با ظاهری یکسان و با چراغ‌های مستطیلی (خربزه‌ای)، جلوپنجره خاص سینگر، قالپاق‌هایی مشابه هیلمن هانتر، داشبورد چوبی و بدون پنل عقب تولید می‌شدند و تفاوت آن‌ها فقط در سطح تجهیزات و موتور بود به‌طوری‌که غزال با موتور 1496 و تجهیزات کمتر و ووگ با موتور 1725 و امکانات و تزئینات کرومی بیشتر و به‌عنوان مدلی لوکس و نسبتاً گران‌قیمت بتولید می‌رسید.

درواقع سینگر ووگ مدلی میانی در خانواده آرو محسوب می‌شد؛ یعنی لوکس‌تر و گران‌تر از هیلمن هانتر و ارزان‌تر از هامبر سپتر. چراغ‌های جلوی سینگر ووگ و غزال همان چراغ‌های مستطیلی هیلمن هانتر MK2 بودند و فقط جلوپنجره آن‌ها متفاوت با هانتر بود. در آوریل سال 1967 و همزمان با هیلمن، نمونه استیشن ووگ نیز عرضه شد درحالی‌که غزال فقط به‌صورت سدان تولید می‌شد. سینگر ووگ همانند هامبر سپتر با گیربکس 3 سرعته اتوماتیک هم بتولید رسید. هرچند که گیربکس اتوماتیک در ووگ برخلاف سپتر آپشنی سفارشی بشمار می‌رفت (گیربکس اتوماتیک فقط در مدل‌هایی که به موتور 1725 مجهز بودند قابل سفارش بود). در سال 1970 کرایسلر تصمیم به کنار گذاشتن برند سینگر گرفت و به همین دلیل تولید مدل‌های ووگ و غزال هم متوقف و برند سینگر برای همیشه تعطیل شد.

ادامه دارد…