این نمونه منحصربه‌فرد، که به جرأت می‌توان گفت همچون الماسی درخشان میان تمامی خودروهای جذاب Concours of Elegance می‌درخشید، به سال 1986 میلادی توسط فِراری به‌عنوان هدیه‌ای برای جیانی آنِلی (Gianni Agnelli) روی خط تولید رفت؛ دقیقاً همان سالی که آوت ران توسط سِگا (Sega) راهی بازار شد. دلیل اصلی این هدیه‌ی گران‌قدر، درواقع جشن گرفتن 20 سالگی حضور آنلی در سمت ریاست کمپانی و نیز قدردانی از تلاش‌های وی در جهت متقاعد کردن فیات برای خرید 50 درصد سهام فِراری در دهه 60 میلادی بود.
می‌توان حدس زد که رنگ بدنه و نیز نشان سفت‌وسخت فولادی که جای نمونه آلومینیومی همیشگی را گرفته، از نامِ وی الهام گرفته شده‌اند. البته همه چیز ظاهری نیست و تغییراتی هم درون کالبد آن دیده می‌شود.
آنِلی در سن 50 سالگی در نزدیکی‌های مونت کارلو دچار سانحه‌ای دلخراش شد. با سرعت بیش از 140 مایل بر ساعت (225 کیلومتر بر ساعت) به یک خودروی باری زد و پای راستش شدیداً آسیب دید. به همین دلیل، فِراری سامانه‌ای موسوم به والِئو (Valeo) در روح تنها تستاروسای روباز استاندارد دنیا دمید که تنها با فشردن یک دکمه فعال شده و حین تعویض دنده‌ها کنترل کلاچ را بر عهده می‌گیرد. شاید برایتان جالب باشد که همین سامانه بعداً برای F40 نیز در نظر گرفته شد.
بعد از آن، سفارشات و درخواست‌های بسیار زیادی برای تستاروسا روباز به دست فِراری رسید، اما همانطور که پیش‌تر شرحِ آن برفت، این تنها و تنها نمونه استاندارد تولید شده توسط خود کمپانی است. همین قضیه باعث شد تا برداشتن سقف “کله قرمز” به رویای روزِ کمپانی‌های گوناگون فعال در زمینه خودرو بدل شود. کمی بعد عده‌ای از آنان ازجمله پینین فارینا ایتالیایی، لورِنز اَند رانکل (Lorenz & Rankl) آلمانی و استرامان (Straman) آمریکایی دست بکار شده و تستاروسای روباز خود را تولید کردند.
در نهایت آنِلی، روباز خاص خود را به یکی از عشاق جان‌فشانش که اتفاقا از دوستان وی بود فروخت. مالک کنونی نیز آن را همین امسال در یک حراجی در پاریس به قیمت بیش از 1 میلیون پوند خریده و خوشبختانه جزء افرادی است که نوادر نامیرای خود را به گردهمایی‌های شاخص این‌چنینی می‌آورند و به نمایش عموم می‌گذارند.
منبع: evo
