حال DB11 وارد جنگی شده که توربوشارژر در آن حرف نخست را میزند. استفاده از موتورهای تنفس طبیعی تا همین اواخر از ارزش‌های آستون مارتین محسوب می‌شد و این شرکت در حفظ آن پافشاری می‌کرد به‌طوری‌که استفاده از موتورهای تنفس طبیعی V8 و V12 یکی از اصول اساسی این شرکت اصیل انگلیسی بشمار می‌رفت؛ اما پافشاری بر این اصل در دوران کنونی ممکن نیست.
در عرض چند سال به دلیل وضع قوانین سفت‌وسخت آلایندگی و مصرف سوخت و همین‌طور وجود مالیات‌های سنگین برای خودروهای پرمصرف موجب شده که اکثر خودروهای اسپرت از تکنولوژی پرخوران استفاده کنند. این روند تا جایی پیش رفته است که فراری هم که چندین سال بر استفاده از موتورهای تنفس طبیعی اصرار داشت، نتوانست در برابر وسوسهٔ استفاده از موتورهای توربو مقاومت کند و درنهایت روی به استفاده از این موتورها آورد. همچنین پورشه نیز اعلام کرده است که همهٔ انواع نسل آیندهٔ 911 مجهز به پیشرانه‌های توربو خواهند بود و هیچ موتور تنفس طبیعی‌ای در لیست موتورهای 911 آینده وجود نخواهد داشت. در حال حاضر تنها شرکتی که همچنان اصول خود را حفظ کرده و از موتورهای تنفس طبیعی استفاده می‌کند، لامبورگینی است.
بدین ترتیب آستون مارتین نیز تسلیم رویهٔ جاری شده و با زیر پا گذاشتن سنت خود، مدل جدید DB11 را مجهز به پیشرانهٔ توربو کرده است. آستون مارتین به‌تازگی همکاری‌های فنی‌ای را با شرکت دایملر آغاز کرده است؛ اما آستون حاضر به استفاده از پیشرانهٔ V8 متعلق به AMG GT در DB11 نشده و با صرف هزینه‌ای قابل‌توجه اقدام به طراحی و ساخت موتور جدید 5.2 لیتری V12 توئین توربو کرده است که 600 اسب بخار قدرت و 700 نیوتن متر گشتاور دارد. مصرف سوخت این موتور نیز به لطف استفاده از دو توربوشارژر و سیستم غیرفعال سازی تعدادی از سیلندرها درزمانی که نیازی به‌تمامی قدرت موتور نیست، به میزان چشمگیری کاهش‌یافته است. این موتور جدید به‌گونه‌ای تنظیم‌شده که در آن پدیدهٔ تأخیر توربو به پایین‌ترین میزان ممکن برسد و مسلماً آستون مارتین در این زمینه موفق بوده است چراکه این موتور جدید ما را شگفت‌زده کرد به‌نحوی‌که ازلحاظ سرعت پاسخگویی به فشردن پدال گاز به‌خوبیِ موتور تنفس طبیعی 5.9 لیتری V12 قدیمی است.
فراتر از استفاده از توربوشارژر، محصول جدید آستون مارتین بسیار قابل‌اطمینان است و سازنده بر این امر تأکید دارد که DB11 کاملاً با DB9 متفاوت است چراکه هیچ قطعه‌ای از DB9 در DB11 بکار نرفته و تمامی قطعات آن جدید هستند. طراحی آن نیز درعین‌حالی که به اصول آستون مارتین پایبند است، کاملاً مدرن و جدید بوده و همچنان به خوش‌تیپی اجداد خود است. ابعاد DB11 بسیار شبیه به DB9 است و وزن آن‌ها نیز تقریباً یکسان است اما فضای داخلی DB11 به‌مراتب بیشتر بوده و صندلی‌های عقب تقریباً قابل‌استفاده هستند.
در این خودرو از نوآوری‌های فراوانی استفاده‌شده است. استفاده از سیستم تعلیق MultiLink در عقب، فرمان الکتریکی و یک سیستم هوشمندانه بنام «AeroBlade» ازجملهٔ این نوآوری‌ها هستند. سیستم AeroBlade شامل کانال‌هایی است که جریان هوا را از پنجره‌های کوچک عقب به سمت لبهٔ درِ صندوق بار عبور می‌دهد. این امر موجب می‌شود که در سرعت‌های زیر 150 کیلومتر در ساعت نیازی به استفاده از اسپویلر متحرک عقب نباشد.
در داخل خودرو به‌وضوح اثرات همکاری آستون مارتین با مرسدس بنز دیده می‌شود به‌طوری‌که معماری‌های الکترونیکی مرسدس همچون صفحه‌نمایش مدرن، صفحه آمپر TFT و سبک آشنای کنترلرهای دوار و پد لمسی قرارگرفته در مرکز کابین مرسدس بنز، در DB11 هم دیده می‌شود؛ اما آثار این اتحاد در دیگر قسمت‌های کابین DB11 نیز دیده می‌شود به‌گونه‌ای که دسته‌راهنما به‌طور مستقیم از مرسدس بنز قرض گرفته‌شده است.
آستون مارتین وعده داده است که DB11 در کمتر از 4 ثانیه از صفر به‌سرعت 100 کیلومتر در ساعت رسیده و توانایی دستیابی به حداکثر سرعتی بیش از 320 کیلومتر را داشته باشد. فروش این شیک‌پوش بریتانیایی از اواخر امسال آغازشده و شروع قیمتی از 215 هزار دلار خواهد داشت.
